Kinderen van NU

Krachtige, wijze, gevoelige kinderen van nu vragen om begeleiding.
Regelmatig hoor ik dat ouders vastlopen omdat hun kind niet ‘gemiddeld functioneert’ binnen de ontwikkelingsleeftijd gestelde norm zowel op sociaal-emotioneel, cognitief en/of fysiek niveau. Een maatschappelijke norm gebaseerd op gemiddelden, maar al te vaak wordt vertaald naar vaste waarde. Ik geloof in de goede bedoeling daarvan, maar het is uitgelopen op een harnas waar kinderen van NU niet in passen, sterker nog, niet willen passen. Ondersteuning is soms nodig om te leren omgaan met, maar geeft gek genoeg vaak een signaal aan kinderen niet te ‘voldoen’. Soms is een specifieke therapie wenselijk om kind te helpen bij het uiten, omgaan of communiceren.
Kinderen worden onzeker en wij als ouders ook! We kunnen of durven nauwelijks meer te kijken naar specifieke kwaliteiten en erger nog; we raken contact kwijt met onze intuïtie en vertrouwen.

De angst ‘er niet bij te horen, niet te voldoen of iets te missen’ overheerst onbewust ons dagelijks patroon. We kijken vanuit angst naar de toekomst en wat we allemaal misschien over het hoofd zien, we niet het ‘hoogst haalbare’ uit onze kinderen hebben gehaald.

Steeds meer mensen worden onzeker en dat terwijl ze alle nodige antwoorden al bezitten! Ze luisteren er alleen niet naar… En vreemd genoeg blijft een groot deel van ons vanuit deze angst, het denken niet te voldoen, de ‘tekorten’ handelen. Kinderen van nu zijn vaak hele wijze, gevoelige, verantwoordelijke kinderen die al meer lijken te weten en begrijpen dan wij bevatten.
En in plaats van te kijken naar wat deze kinderen nodig van ons hebben, blijven we ze in systemen duwen waarvan we eigenlijk zelf ook al lang weten dat deze niet meer voldoen.

Kinderen hebben regels en grenzen nodig, omdat ze zichzelf niet kunnen begrenzen.
De eerste levensjaren van een kind kenmerken zich door het feit dat ze nog aan jou verbonden zijn, ze ervaren geen verschil tussen jou en hen zelf. Naarmate ze ouder worden ontdekken ze dat ze los van jou ook iemand zijn.
Begrenzen en consequent handelen geven duidelijkheid en daarmee ook veiligheid. Kinderen zullen een grens blijven opzoeken en daar overheen gaan omdat ze nu eenmaal proberen het voor hen hoogst haalbare doel te bereiken.
De gevoelens die jij ervaart wanneer een kind de grenzen blijft opzoeken zijn een opening naar het onderzoeken welke grenzen die jij stelt ook écht belangrijk voor jou zijn. Of deze grenzen wel congruent zijn.
Kinderen van NU luisteren niet naar wat je zegt, maar horen of het werkelijk klopt wat je zegt/vraagt. Jij bent het voorbeeld, niet dat wat je zegt/vraagt.
Kinderen van nu leren ons terug te gaan naar onze eigen kern/essentie. Dit vergt een bewuste, stevige positie van jou als ouder.

Ik weet hoe onmachtig het kan voelen wanneer je kind totaal niet luistert. De oude strategie: ‘omdat ik het zeg’ vanuit autoriteit, werkt zelden meer en als deze wel werkt, dan tijdelijk. Hoe kun je als ouder dan toch begrenzen om kinderen daarmee de veiligheid te bieden die ze nodig hebben om uit te groeien tot stevige volwassenen?

Door contact met jezelf (en daardoor met je kind) te maken. Ga op onderzoek uit, maak (opnieuw) verbinding met jouw eigen wijsheid en intuïtie, vraag je af wat je echt belangrijk vindt om mee te geven aan jouw kind en bekijk of je dat ook daadwerkelijk bereikt met jouw gedrag (jij bent immers het voorbeeld). Is datgene wat je van je kind vraagt/verwacht vanuit overtuiging en kracht of vanuit angst en beperking. Vraag je af waar je wel/geen invloed op hebt en aanvaard dat jouw kind zijn eigen weg te gaan heeft en zijn eigen lessen te leren heeft in dit leven…